faidonas: 2008

Τι να τα κάνω τόσα πράγματα στο σπίτι
τώρα που λείπεις έτσι κι αλλιώς
όλα για περιττά μου μοιάζουν.
Θα τα πετάξω νά 'χω και μια ελπίδα παραπάνω
απ' την ηχώ στους άδειους τοίχους
μήπως και την παρακαλέσω
και μου επιστρέψει έστω για λίγο τη φωνή σου .

24/3/08

Διασκευή προς το πιο μαζοχιστικό

...

Θεέ μου, τη δεύτερη φορά,
που θά 'ρθω για να ζήσω
όσο η καρδιά κι αν μαρτυρά
θα την ξαναγαπήσω.

11/3/08

Πρωινό

Κάθε πρωί
κρυφοπίνω απ' τον καφέ σου
να μάθω όλα σου τα μυστικά
τα "σ΄αγαπώ" που δεν μού 'πες ακόμα.

Το δικό μου το κορίτσι

Το δικό μου το κορίτσι
κάθε Κυριακή
πηγαίνει στην πλατεία
ανεβαίνει στο σκαμνί
και διαλαλεί
πως είναι ένα κορίτσι σαν όλα τα άλλα
του μέσου όρου
ένα κορίτσι του όχλου
τίποτα το ιδιαίτερο

Ο όχλος συγκεντρώνεται
επευφημεί σποραδικά
κάποτε ενθουσιάζεται
ταυτίζεται, ομοιάζει,
καγχάζει, καθρεφτίζεται
μα το δικό μου το κορίτσι ξεχωρίζει
έτσι ανεβασμένο
επάνω στο σκαμνί
με του λαιμού τις φλέβες τεντωμένες
ψηλότερα απ' τη χαλαρότητα του πλήθους
τα μάτια απαστράπτοντα και υγρά
ειδωλοσκόπια της γενικής συγκίνησης
τα χέρια γδαρμένα
από τις προσδοκώμενες εντατικές χειραψίες
και τα γλυφά χειροφιλήματα.

Το δικό μου το κορίτσι
όταν κατεβαίνει απ' το σκαμνί
για να γίνει ένα με τον όχλο
ο όχλος εξαφανίζεται
και μένει μόνο.

Γι' αυτό και κάθε Κυριακή
όταν κατεβαίνει στην πλατεία
φοράω τους καθρέφτες μου
και την ακολουθώ

21/1/08

Άτιτλο

Σ' έχω δει
λυσσασμένη να γυρνάς στους δρόμους
μόνη ανάμεσα στους πολλούς
αγκάθι άνυδρο που σκίζει επιδέσμους
στη ροή του πλήθους ν' αντιστέκεσαι
με την αγκαλιά σου κλειδωμένη
τα χέρια περασμένα πίσω απ' την πλάτη δεκάδες φορές
αιχμάλωτη, αλύτρωτη, μισή
ψάχνεις αυτόν
που θα σταυρώσεις
για να τον κλάψεις έπειτα σα μάνα

Σ' έχω ακούσει
να νανουρίζεις το αίμα σου
μην τύχει και ξυπνήσει
αυτός, που δίπλα στον ώμο σου κοιμάται
μακάριος, ζεστός, με το δικό σου δέρμα σκεπασμένος
να πνίγεις τα παραμιλητά σου
όπως η σκύλα που τιμωρεί ό,τι άδικα γέννησε
να σφίγγεις τα χείλη
άλλη ανάσα να μη βγει όλο το βράδυ
μέχρι να ξεπροβάλει
ατόφιο και καθαρό
μες απ' την άβυσσο της ψυχής του τ' όνομά σου.

Σ' έχω ζήσει
μεθυσμένη να κατρακυλάς στο κρεβάτι
ζώο που βρήκε τη φωνή του
σπαράζοντας πριν αγγιχτείς
σφυρίζοντας φανταχτερά αρώματα
πετώντας τα θρυμματισμένα χάδια από πάνω σου
να ξεριζώνεις τα μαλλιά σου απ' το πρόσωπο
και να τινάζεις στο δωμάτιο
τις βεντάλιες
απ' τους αμέτρητους δείκτες του χεριού σου
τεντωμένους
προς αυτόν που εκλιπαρείς
να χωρέσει την αγάπη σου.

Σε ξέρω
γιατί με γέννησες εσύ απ' τα σκοτάδια σου
ζωγραφισμένος είμαι απ' τις σκιές σου
δεν είμαι αυτόφωτος
τη λάμψη της μορφής σου κλέβω
κάθε πρωί που ανατέλλεις στην αγκαλιά μου.
Την έχω μαζέψει
την έχω θεριέψει
θα στη χαρίσω
να σε φωτίσω
κι ας χαθώ.