Στις χαραμάδες του χρόνου
ντυμένος με αμέτρητα νυχτώματα
ζω ερήμην μου
κρυφοκοιτάζοντας μέσα απ’ τις γρίλιες
ένα φως αλλόκοτο
διακεκομμένο
και άπιαστο.
Μόνο όταν στρέφω το κεφάλι πίσω
και σε βλέπω να ξυπνάς
στο δικό μας δωμάτιο
ντύνω με στρώματα φωσφόρου
τα σκοτάδια μου
με τα χρονόμετρα να τρέχουν ανάποδα
και τις σκιές να έρπουν προς την έξοδο
αφήνοντάς με
για μια στιγμή αθώο
εκεί
στην τελευταία εκπνοή
λίγο πριν χαράξουν τα μάτια σου.
